Het waaide een beetje en het was koud

Zaterdag, 12 januari 2019.

Gisteren vertrokken we uit Ushuaia op weg naar ons volgend uitstappunt. We vertelden al dat we een aantal gletsjers zouden passeren en we daarvan vandaag wat zouden laten zien. Belofte maakt schuld, dus er is wat geplaatst.

Het gebied waar we gisteravond doorheen vaarden lijkt erg veel op de Noordse fjorden. En, voor degene die daar wel eens is geweest, ook veel op de “Sounds” in Nieuw Zeeland. De Milford sound lijkt een kopie ervan. Een prachtig gebied om lekker rustig doorheen te varen in zacht kabbelend water. Vanachter de ramen van je cabin of andere plekken op ons schip lijkt het heel wat. Maar het is heel erg koud en veel wind.

Dat Patagonie bekend staat om heel veel wind is ons inmiddels gebleken. We hoorden bv. dat de vorige reis van het schip Kaap Horn niet gerond kon worden op de wijze zoals wij hebben gedaan vanwege het weer. En zelf hebben we daardoor de Falklands ook gemist. Dus veel wind in dit gebied. Dat merkten we vannacht toen we even vanuit de beschutting van de eilanden op zee kwamen. Dat was duidelijk te merken….

Overigens, er zijn een aantal zwembaden aan boord. Deze zijn alleen niet te gebruiken als het schip vaart en het hard waait. Verder zijn de zwembaden, waaronder ook een overdekte, gewoon open. De temperatuur speelt daarin geen enkele rol. En anders ga je in de “hottube”bv. Ook dat kan.

Vandaag aangekomen dan in Punta Arenas. Een plaats van ca. 100.000 inwoners die glorietijden kende toen het Panamakanaal nog niet bestond en alle scheepvaart rond de kaap moest. Punta Arenas strijdt met Ushuaia over het “recht”van de stelling dat daar “het einde van de wereld”is. Een strijdt die ook gaat omdat Ushuaia Argentijns is en Punto Arenas Chileens. Het schijnt niet zo te vlotten tussen die 2. Wij hebben inmiddels laten weten dat, in onze ogen geen van de plaatsen die titel op kunnen strijken, maar dat dit Port Williams is. Zie maar een van onze vorige verhalen. Een aantal jaren geleden was er een heel dreigende situatie over het, inmiddels, bekende Beagle kanaal. Nu loopt de grens precies over de helft van het kanaal. Dat werd bestreden door de Argentijnen. Dank zij bemiddeling van de paus, jawel, is het conflict opgelost, maar de legers stonden al tegenover elkaar in die tijd.

Goed. Punta Arenas. Ondanks zijn verleden; vlug vergeten die plaats weer. In de stad is werkelijk helemaal niets te beleven. Je zou toch zeggen; een knappe winkelstraat is toch wel het minste. Nee dus.

Wij zijn, met een excursie naar een gebied buiten de plaats vertrokken. Het schip kon niet langs de kade aanmeren. Dat werd dus “tenderen”. Inmiddels wel bekent. Passagiers worden dan met tenderboten ( de reddingsboten) naar wal gebracht, nadat ze vanaf het schip zijn overgestapt in zo een boot(je).

O ja !!!!!!!

Hadden we het niet over wind zojuist ? Zeg nu maar rustig een zeer harde wind vandaag. Een windkrachtje 7 en dan overstappen op een wiegelende, schommelende en stotende tenderboot. Maar……..”we made it!”. En we hebben daarin al ervaring.

De omgekeerde procedure bij de kade. Zorgen dat er geen voet, been of arm tussen wal en schip ( hoe toepasselijk) komt en je staat op een zeer winderige kade.

Na de nodige controles vlug de bus in want het was “berekoud”. Winterjassen, mutsen, dassen en handschoenen deden hun werk. Na ca.30 minuten rijden bereikten we het “Alpine Skicentrum” ( weer erg toepasselijk) van Punta Arenas. De bedoeling is dat we vanaf die plek 1.500 meter met de stoeltjes lift – het waait nog steeds hard he ! – naar boven gaan, waar het nog kouder is. Een mens doet zich wat aan toch ? (Gina allemaal echt iets voor jou).

Wat is nu het nut van zo een expeditie op een winderige en koude heuvel/berg ? Nou…. gewoon met z’n allen weer daar vandaan 1.500 meter naar beneden, door de bossen zigzaggend te gaan. Over steile stukken, boomwortels, gammele bruggetjes, rotsblokken, modder plekken, hele natte plekken. Elkaar helpend over moeilijke stukken. Dat zo een kleine 1,5 tot 2 uur. En ook dit hebben we, zonder botbreuken, gekneusde enkels, en ander ongemak gered. De beloning ? In het skicentrum een warme beker chocolade melk. Nou… daar doe je het toch voor..

Daarna de bus weer in en, nadat we geconstateerd hebben wat Punta Arenas inhield, zijn we weer aan boord gegaan. We vallen niet in herhaling; maar het stormde nog iets harder en de bootjes brachten ons weer terug.

Welnu. Op dit moment gaat het anker op en vertrekken we weer van hier. Verder richting het noorden waar het hopelijk warmer wordt. Alhoewel; als ik zie wat het programma morgen is. Ach lees dat morgen maar.

Groetjes, Christa, Richard en Fred.