Gerond..........

We zijn rond! En dat was kantje boord ook nog of dat wel zou gaan.

Een van de doelstellingen van deze trip is natuurlijk “het ronden”van Kaap Horn. Anders had deze reisblog ook wel een andere naam kunnen hebben. En zeg nu zelf; wie kan zeggen dat hij Kaap Horn heeft gerond toch?

Nou valt dat ook wel mee. Dat gaat met duizenden tegelijk hoor. Net zoals bij ons vandaag zo’n 2200 man dat ook kan zeggen.

Maar zoals al aangestipt. Dat was nog helemaal niet zeker. Het weer speelt op zee een grote rol. En ook vandaag leek dat de boel te dwarsbomen.

Oorspronkelijk zouden we rond 5 uur vanmiddag rond de kaap gaan. Maar waar je geen weet van hebt is dat er achter de schermen een heleboel in de gaten wordt gehouden. Zo ook de weersverwachting en, zo vertelde de kapitein, het zou weer harder gaan waaien. Wilden we onze doelstelling halen, dan moest er harder gevaren gaan worden, anders konden we het vergeten. Om 5 uur die middag zou het niet meer haalbaar en veilig zijn om dat te doen. De machinist kreeg opdracht om nog een extra schep kolen op het vuur te gooien en “full speed” of te wel, plank gas, werd koers gezet naar die beroemde stukken rots, zodat we, voordat de wind weer spelbreker zou worden, we de luwte van de eilanden konden opzoeken en Puerto Williams konden bereiken aan het begin van het Beagle kanaal. Waarna we in betrekkelijk rustig vaarwater naar Ushuaia kunnen gaan. Onze volgende plaats waar we van boord gaan. Zodoende zouden we, dank zij die inspanning, om 12.45 uur bij Kaap Horn kunnen zijn. De plek die je, alleen al dank zij de historie, gezien moet hebben.

En dat is dus gelukt. De legende gaat dat de zeevarenden die Kaap Horn hebben gerond, tijdens het avondeten 1 been op tafel leggen. Heb je ook Kaap de Goede Hoop gerond, dan mag je met 2 benen op tafel eten. Op Kaap Horn woont, heel eenzaam een vuurtorenwachter. Er staat zelfs een kerkje en een monument, in de vorm van een albatros. Dat ter herinnering aan alle omgekomen zeevaarders. En dat zijn er, in de loop der jaren, heel veel geweest. Dat is ook wel voor te stellen als je alle rotsen en rotspunten ziet.

De vuurtorenwachter mag daar alleen komen wonen als hijj geen kinderen heeft ouder dan 6 jaar. Die kunnen niet naar school natuurlijk. Toen wij bij Kaap Horn aankwamen werd door hem de Chileense vlag gehesen. Kaap Hoorn is Chileens. Nadat wij Kaap Horn hebben gerond hebben wij van hem afscheid genomen met een aantal keren luid de scheepshoorn te laten klinken. Daar na op naar Puerto Williams.

Overigens, Puerto Williams, aan het begin van het Beagle kanaal, is de meest zuidelijke stad van de aardbol, hoewel Ushuaia de naam heeft, wat dus niet terecht is, kunnen we concluderen. We stopten wel in Puerto Williams, maar dat duurde maar 3 kwartier. En dat was weer om het schip en passagiers toegang te verlenen om Chili binnen te mogen varen. Want in dat land zitten we dus inmiddels. En we hebben meteen maar even een loods mee aan boord genomen. Wel handig als je door een kanaal moet gaan varen met links en rechts allemaal rotsen en eilanden.

Tsja. We varen nu eenmaal in een gebied waar het weer zeer wispelturig is. Bovendien staat het bekend als een van de plekken op aarde waar de wind zeer gevaarlijk kan zijn. Kaap Horn is de plek dus waar de Atlantische- en Grote Oceaan elkaar verbinden.

Het weer knapt weer aardig op. We zijn ook wel een stuk weer naar het noorden en varen heel rustig over het Beagle kanaal. Met prachtige uitzichten over bergen. Hier zijn tenslotte ook de uitlopers van de Andes te zien. Vanavond laat komen we aan in Ushuaia. Morgenochtend vertrekken we vandaar naar het “Einde van de wereld”. Wat dat dan ook mag betekenen.

Tot morgen. Christa, Richard en Fred.